Vorden-Linde, met z'n vieren

Het Pieterpad (PP) was voor mij en mijn zus en zoon al een begrip voordat we ooit maar een voet hoefden te verzetten. Oma/mama wandelt dit uitdagende traject namelijk sinds ze met pensioen is gegaan. Wandelen is iets wat oma/mama haar leven lang heeft gedaan en wij hebben hier ook best veel van meegenoten. Het PP was een must natuurlijk, zeker omdat dit nou eens een keer ging om de wandeling die echt zonder einde is… (Het schijnt dat het pad zelfs in Belgie verder gaat…)
Of het deze gedachte was of niet, maar er was iets psychologisch aan de hand toen we op weg gingen van Vorden richting Linde. We plaatsten ons naast elkaar met zijn vieren op de weg, alsof we ons op die manier de zwaarte van de wandeling adequaat het hoofd konden bieden. Even later vielen we direct al met onze neus in de boter want enkele meters nadat we het plattelandspad insloegen stond daar al Kasteel Vorden http://nl.wikipedia.org/wiki/Vorden

De houten brug van het kasteel was nog in redelijk goede staat maar leek weinig gebruikt. Er was een ketting met een bordje ‘Verboden Toegang’ over de brug gespannen. De opvallend smalle voordeur van het kasteel leek dan ook duidelijk niet vaak open te zijn. De moot rondom het gebouw was meer dan 15 meter breed en links naast de brug was er een luik. Het leek wel een geheime val ofzo. Ik ging er dan ook uit eigen vrije wil met al mijn gewicht op staan in de hoop het kasteel toch binnen te komen. De zinken plaat golfde slechts miniem onder mijn voeten maar dat was alles. Dan waren de ridderkastelen van vroeger toch een slagje avontuurlijker! We zouden bijna verder lopen maar eerst meenden we nog een vrijmetselarij-teken te bespeuren op de voorgevel --links naast de zwarte regenpijp—van het kasteel. Er stond namelijk een omgekeerde V in de muur gemetseld van een omvang die van boven naar beneden wel ongeveer een meter was. Maar al gauw ontdekten we een identieke configuratie aan de rechterkant van dezelfde buitenmuur waar er duidelijk gebruik was gemaakt van eenzelfde V teken om een raam of koelies op te vullen met bakstenen. Wellicht dat deze constructie dus gewoon enkel functioneel was, maar van een afstandje leek de ondersteboven V wel verdacht veel op een passer, het meest bekende symbool van de vrijmetselaars. Wikipedia geeft aan dat dit het logo is van deze geheime genootschap. Behalve een passer zou ook een winkelhaak in het logo terug te vinden zijn, omdat dat de gereedschappen zijn van elke metselaar. (Meestal ziet men de passer boven de winkelhaak - maar dat mag alleen een meestervrijmetselaar. Een leerling legt de winkelhaak boven en een gezel legt ze gekruist: aan de ene kant de passer boven en aan de andere kant de winkelhaak. – een leuk weetje voor het geval we ergens anders wel zulke sporen aantreffen).
We liepen verder en dachten het kasteel vaarwel gezegd te hebben maar even later was daar de tweede verrassing; we hadden toegang tot de achteringang van het kasteel en dat was nog veel mooier dan de voorkant. Ineens doemde er een pracht van een tuin op, waarvan de zijkanten omheind werden door de gebruikelijke gebouwen van een kasteel. Er was een koetsiershuisje waarvan de deur wijd open stond. Ook het hoofdgebouw leek vanuit de tuin veel bewoonder. De tuin stond volop in bloei. Dit was de juiste tijd en plaats voor een foto.
Weer enkele meters verderop was er wederom een foto moment want op het pad achter het kasteel, aan het begin van een prachtige kathedraal-achtige bomenreeks, bevindt zich namelijk de Pieterpad steen http://nl.wikipedia.org/wiki/Bertje_Jens ter ere van Bertje Jens en Toos Goorhuis, de twee vriendinnen die dit pad hebben bedacht. De vriendinnen woonden aan beide uiterste einden van het pad – de een in Pieterburen (Groningen) en de ander in St Pietersberg (in Limburg). De 1 meter bij 1.5 meter grote steen is gemaakt van koper en bevat verschillende van hun voetafdrukken. Wij voelden ons ook geïnspireerd door dit briljante idee. (zie foto)
De kathedraalachtige gang waar we daarna doorheen liepen was erg imposant en strekte over ongeveer een halve kilometer. Aodan begon prompt een filmpje te schieten met zijn iPhone terwijl Hanita vertelde dat hoge bomen in het verleden de mensheid hebben aangezet om kathedralen te bouwen. Ik heb het nog even op het internet nagezocht en vond een heel interessant verhaal over de 80-jarige Louis LeRoy, een Friese kunstenaar die een eco-kathedraal bouwt – iets waar ik me na gisteren wel wat bij kan voorstellen: http://www.stichtingtijd.nl/publicaties_panorama.html. We stopten even later voor een toiletpauze, onderwijl driftig discussiërend over de gevaren van de petroleumindustrie. De een wist nog ergere dingen over BP te vertellen dan de ander. We zijn het er over eens dat de oliehandel funest is voor onze ecologie. Na de allee volgden er velden die voor het merendeel door rogge bebouwd waren. Sommige velden waren letterlijk goudgeel en zullen binnenkort wellicht geoogst worden. En toen gebeurde het: oma sloeg zich de hand voor de mond en kondigde aan dat ze toch haar fototoestel niet meer in de tas had zitten. “Heb je het ding überhaupt wel meegenomen?” Vroeg een terecht argwanende Hanita nog. Maar ja, ze had verschillende foto’s van ons gemaakt hoor. Wij herinnerden ons dat natuurlijk op slag. De tas nog een keer doorgraaid en nee, nee, nee, het ding was echt spoorloos... Laten liggen bij een van de stopplaatsen. Binnen seconden werd bedisseld dat we –om opa/papa niet te verontrusten- we in tweeën gesplitst moesten worden. Aodan en ik zouden verder lopen terwijl oma/mama en Hanita het fototoestel gingen zoeken. Wat een pretbederf ineens! Maar het kon niet anders, dus vooruit. Aodan en ik liepen verder. We zagen links in de bosjes ergens een PP tekentje en liepen door zonder te letten op eventuele andere Pieterpad tekens omdat Aodan een hyper-interessant kansberekeningsspel uitlegde; Monte Hall problem. Heel voor de hand liggend, maar als je het voor het eerst speelt is het super moeilijk tenzij je een wiskundig genie bent (ahum…).
Toen we het pad honderd meter inliepen kwam er een t-splitsing waar er bij geen van de paden een rood-wit Pieterpad symbool te vinden was. Hoewel we gelukkig nauwelijks veel verder hadden gelopen was dit niet hoopgevend. Verdwalen moest vooral niet gebeuren. We liepen terug op zoek naar de juiste tekens. Ineens hoorden we geroep vanuit de verte – het leek erg op Hanita’s stem. We riepen iets terug en ja hoor. Daar was zowaar gejubel van zowel oma als Hanita. “Ze hebben het ding gevonden bij de omgevallen bomen”, was mijn conclusie. Aodan had ook al zo’n vermoeden dat oma de camera daar had laten liggen. Wat bleek? Oma had het kleine toestelletje gewoon in haar broekzak zitten!!! Lachen gieren brullen natuurlijk. Aodan had een brainwave en wist te melden dat hij het kruisteken had gezien. Dat zijn rood-witte tekens die aangeven dat het betreffende pad zeer zeker niet het PP is. Hij holde vooruit naar het teken terwijl ik nog even een parallel pad na-checkte. Aodan had het goed gezien en al snel waren we weer op de juiste weg. Vol goede moed gingen we ge-vieren weer verder. We hadden het gevoel nog maar heel even gewandeld te hebben toen we de verharde weg weer volgden en we ineens opa/papa per auto weer aan zagen komen. Hij had bij Het Proathuus in De Linde een ijsje zitten eten en zei dat het wel een geschikte gelegenheid was. We vonden deze plek snel en het was op de vliegen na een heel stoere bedoening net naast een prachtige molen.
Het begon even nadat wij onze ijsjes en thee op hadden knalhard te regenen en omdat we 5 km hadden gelopen vonden we het wel welletjes. “We hebben de auto bij ons en we hoeven ons niet te pijnigen” aldus de meest ervaren PP avonturierster onder ons. En op twee regencapes na hadden we geen adequate kleding om zo’n weersomslag het hoofd te bieden, dus kozen we maar voor de beschutting van de auto.
De rest van de middag hebben we andere dingen ondernomen en afgelopen nacht hebben we als rozen geslapen! Hopelijk is de weg nog lang want dit is wel een zeer leuke manier om je eigen land mee te maken.