Oude wandelroute

Dit is geen Pieterpad wandeling.

Vandaag dicht bij huis, een erg oude route gelopen in het Sprielder- en Speulderbos.
Van iemand kreeg ik een heel oud gidsje, ik schat; uit de begin jaren 60. Er staan mooie, maar alleen zwart/wit foto’s in afgedrukt.
Indrukwekkend is een luchtfoto, net boven de toppen van de beroemde majestueuze beukenbomen van Drie en heel in de laagte een rietgedekte boerderij.
Het boekje bevat informatie, die bijna verloren was gegaan. Hoewel ik er dicht in de buurt gewoond heb en veel in de bossen gewandeld heb, wist ik niet van een plaats die Welsums brandje” werd genoemd. Hier had een oude bosarbeider, door onvoorzichtigheid een brand veroorzaakt. In 1908 werden op die plek, de eerste douglassparren (Pseudotsuga) aangeplant. Voorheen groeiden in deze bossen alleen beuk, eik en berk.
Verder meld het boekje, dat door de ligging op de hoogste vlakte van de Noord –Veluwe, dicht bij het IJsselmeer ( een aanwijzing, dat het boekje geschreven is, voor het tot stand komen van de Flevopolders) en door het aaneengesloten bosareaal, het koeler en vochtiger is dan in de meeste andere Nederlandse bossen. Hierdoor zou er een flora gedijen, die thuis hoort op berghellingen van noordelijker streken. Zo komt de wintereik voor, verschillende soorten paddenstoelen, mossen en korstmossen en baardmossen. De laatste heb ik nog niet gezien. Een jaar geleden ben ik er wel tujamos tegengekomen, maar die plek is nu helemaal omgewroet door everzwijntjes.
In het boekje worden 5 wandelroutes aanbevolen, die een beetje globaal beschreven worden. De wandelaar moet de markering volgen.
Het leek me heel spannend om eens te kijken of die oude paden de tijd verduurd hadden. Wandeling 5, zou dus verlopen via witte merktekens. Vanaf de toeristen parkeerplaats bij het Boshuis, een halve kilometer in de richting van Putten lopen en daar rechts af. Op dit punt werd het dus spannend, is de markering er of niet. En ja hoor, er stond op een paaltje een duidelijke witte pijl op een paars vierkant bordje. We hebben die markering gevolgd. Een bijzonder mooie route. Het begin tot de oversteek van de verkeersweg, noem ik maar de grafheuvelroute. Veel walstro, soms liggend, soms rechtop groeiend met kleine witte bloemen, zag ik langs het pad en een grafheuvelflank was ermee begroeid.
Het pad naast deze heuvel liep iets op en daarachter een prachtig beukenbos. Een aparte ervaring, alsof je van het lichte buiten in een grote kamer met gezeefd licht beland en het groen gewelfde plafond zich als een deken over je heen sluit. Maar de pijl wees de andere kant op. Het werd me steeds duidelijker, dat we de oude route liepen. Bij de oversteek van de Drieërweg, staat een mooie mozaïekbank. Onze tijd begon te dringen en we besloten een andere keer verder te lopen. Er zou volgens het boekje nog een eik/beuk te zien zijn. De route liep nog langs de schaapskooi, een toeristische uitspanning. Ook hier weer mozaïeken. In de tijd dat het boekje geschreven werd, was de kooi er nog niet. We hadden behoorlijk trek, maar vanwege tijdgebrek zijn we snel doorgelopen. Hier verlieten we ook de markering, om terug naar Drie te lopen. Al met twee uur na de start stonden we weer bij de auto.