Ommen-Hardenberg

Woensdag 30-juni 2010.
Bij vertrek van de camping, in de richting van Ommen, tegen 9.30 uur verschenen er dreigende wolkenvelden aan de hemel.
M. vroeg zich af, of het wel verstandig was om te gaan wandelen. Maar ik vond dat de temperatuur daarvoor uitstekend was, zelfs al zou er een uit bui vallen.
Mocht het nodig zijn dan zat er een heel klein opgevouwen regencape in mijn rugzak.
De vorige keer had ik de etappes Hellendoorn- Ommen en Ommen- Hardenberg aan elkaar gelopen, door de Bestmenereschweg af te wandelen. Daardoor had ik een flink stuk afgesneden en de mij bekende plaats Ommen links laten liggen.
Het beginpunt nu, was dus ‘over de overweg naar links een brede bosweg in’. Al gauw ging het hier goed fout. In de route beschrijving kwam een onbegrijpelijke zin voor. “Na de splitsing van het fietspad, kruist dit opnieuw”. Wat kruist opnieuw? Ik heb alles afgezocht naar een markering. Die was niet te vinden. Dus ben ik doorgelopen op wat ik het meest logische pad vond. Ik kwam echt helemaal verkeerd uit. Midden in het bos stond ik op een gegeven ogenblik, helemaal verdwaald te janken. Doormiddel van een paddestoel op een kruising van een fietspad met een asfaltweg, kreeg ik weer hoop op de juiste richting en dat was ook zo. Een poos later passeerde ik rechts, de zandverstuiving “Sahara”. Na een paar bochten zag ik de markering weer. Ondertussen was het flink gaan regenen. Blij met de bui, liep ik de tweede spoorwegovergang over. Ik hoopte eerlijk gezegd, dat de regen een poosje aan zou houden, want de grond was gortdroog. Behalve dat de groei van veldgewassen en het groen er door vertragen en verdorren, is er ook gevaar voor bosbrand. Maar bij deze nattigheid werd ik een ander ongemak gewaar. In de buurt van het eerste het beste water, een dode Vechtarm, vloog me allerlei stekend ongedierte aan. Gewaarschuwd of niet, ik liep in een korte broek. De route was verder prachtig en het dompige uitzicht had ook wel wat. Even na de middag brak de zon weer door, maar de muggenplaag was daarmee nog niet afgelopen. De hele route was mooi, maar enkele punten waren bijzonder mooi; de brug over de Vecht, met de vistrappen ernaast. De mystieke uitstraling van het, door de regen verdonkerde vergezicht, boven de rivier. Het stukje weg tussen een voormalige boerderij en een paar schuren door. De Rheezerbrink. Het pad verliep van de Rheezerbrink, tevens ook fietspad, al slingerend door de weilanden, naar de Veldbrakenweg. Hier was ik gisteren begonnen en hier eindigde mijn Pieterpadtocht vandaag. Vanaf laatstgenoemde weg, en via het bos tegenover de SVR boerderij, kwam ik weer op de Esrandcamping uit. Het viel me op dat het pad van deze dag vaak een mulle ondergrond had, gemengd met het hemelvocht werd het modderig en zwaarder om te lopen. De stuifzandduinen langs de rivier hebben zilverachtig zand. Ik vroeg me af, of het kwam omdat het water door een bedding van Bentheimerzandsteen stroomt?